A.D. (ouder)

Mijn zoon van 14 moet nu al maanden met een mondkapje naar school. Overleg met de school heeft niets opgeleverd. In het begin had hij thuis mogen blijven, maar hij wilde zelf naar school omdat hij niets wil missen en het beste leert door naar de leraren te luisteren. Hij weet dat mondkapjes niet werken en vindt het vreselijk. Hij gaat met tegenzin naar school. Ik kan het niet helemaal beoordelen want hij praat er niet makkelijk over. Ik denk sterk dat hij duidelijk minder lekker in zijn vel zit hierdoor. Hij is erg opgelucht door de lockdown. Hij komt soms thuis met vreselijke verhalen. Leraren die hun leerlingen verantwoordelijk stellen voor hun gezondheid. Die leerlingen verwijten dat ze positief getest zijn en nu niet bij hun moeder op bezoek kunnen. Hun moeder in gevaar brengen. Leraren die op de gang staan en je met een loeizware tas (eerst mochten de kinderen hun kluisje niet gebruiken en moesten dus elke dag alle boeken meenemen, mijn kind fietst er ook nog vijf kilometer mee) terug sturen omdat trappen zijn afgesloten en je enorm om moet lopen , boos zijn als je je mondkapje niet goed ophebt en gewoon tegen ze liegen. De mentor vertelde mijn zoon dat een mondkapje daadwerkelijk verplicht is (dat was in het begin) terwijl hij tegen mij toegaf dat dit niet zo was. Alle ramen staan continue open, ook nu het winter is. Het is hierdoor steenkoud in de school. Helaas gaat mijn jongste na de zomer ook naar zo’ n verschrikkelijke plek. Mijn hart bloedt. Ik sta met mijn rug tegen de muur en weet niet wat ik hieraan kan veranderen. Overleg met school is zinloos en ze wijzen ook elke verantwoordelijkheid af. De regering zegt dat het moet. Punt. Bewijs dat het bijdraagt aan de gezondheid kan ik opvragen bij de regering. Dat zien zij niet als hun taak.