Boodschap aan de kinderen
Column van Evelien Deiters
Het spijt ons. We waren collectief in de ban geraakt van angst. Het was een angst die al heel lang in ons zat, maar nog niet eerder zo zichtbaar was geworden. De angst kwam naar buiten in de vorm van angst voor ziekte en voor dood. Leiders en media bleven het maar schreeuwen: Zoveel zieken! Zoveel doden! Heel besmettelijk! Iedereen kan elkaar ziek en dood maken! Iedereen moet helpen. Binnen blijven! Afstand houden! Elkaar niet aanraken! Alles sluiten! Mondkap op! Desinfectiegel! Lopen op de looplijnen! We moesten samenwerken door ons te isoleren en heel veel op te offeren. We gingen geloven dat jullie aanwezigheid gevaarlijk was.
We luisterden naar experts en instructies en probeerden het zo goed mogelijk te doen. We draaiden soms door van alle verschillende meningen die er toen waren. Ookal vroegen we ons steeds vaker af wat de logica of het nut was. Vaak wisten we het ook niet meer, en deden maar gewoon wat de rest deed. We zagen ook dat als je niet gehoorzaamde, je het behoorlijk lastig kreeg.
En zo gingen we jullie scholen, sportclubs, dansscholen en speeltuinen sluiten. Zo mochten jullie niet meer in groepen samenkomen. Zo lieten we jullie mondkapjes dragen en duwden we staven door jullie neus. Zo gingen schoolreisjes, schoolfeesten, examenstunts, eindmusicals, kampen, vakanties en eigenlijk alles wat leuk was, niet meer door. Eindeloos lieten we jullie thuis achter laptops les volgen, totdat jullie je zombies voelden. En zelfs toen de jeugd ggz helemaal overstroomde, hebben we niet ingegrepen. Het spijt ons, dat we jullie zoveel plezier en vrijheid hebben ontnomen.
Maar weet je, we waren ondertussen met een immens groot project bezig, een collectieve transformatie. We hadden grote lessen te leren. We leerden onze eigen angsten onder ogen te komen. Waarheid van onwaarheid te onderscheiden. We leerden over gezondheid en ons immuunsysteem. We leerden dat we geen robots waren die je van buitenaf kan programmeren en aansturen. We leerden om te leven vanuit onze menselijke superpowers: ons eigen weten, ons eigen gezond verstand, de intelligentie van ons eigen lichaam en ons hart. We werden ons steeds bewuster van onze eigen kracht. Het moest heel duidelijk worden wat er niet klopte in onze samenleving, zodat we het allemaal goed konden zien en verandering konden brengen.
Dat kostte natuurlijk tijd, want de lessen die we leerden waren groot en uitdagend. En al die tijd waren jullie erbij. Jullie hebben ons geholpen met jullie geduld, speelsheid, vrolijkheid en wijsheid om door deze spannende tijd heen te gaan. Jullie waren je al meer bewust dan wij, omdat jullie als jongere generatie beter zijn uitgerust voor de wereld van morgen dan wij. Dank voor jullie rol in dit spel. We maken een groot vuur. Daarin gooien we alle mondkapjes en alle andere symbolen van angst die we niet meer nodig hebben. Dank voor de lessen. Dank voor jullie aanwezigheid in deze historische tijd. Laten we het leven vieren. Vanuit liefde, vertrouwen, verbinding en plezier.
