D.S. (leerling 14 jaar)

Voor de lockdown zat ik op de havo, ik had mijn school wat verwaarloosd, ik dacht er wat te makkelijk over, maar zou het weer goed op gaan pakken met huiswerkbegeleiding. Toen kwam de lockdown en het lukte mij niet meer om mijn cijfers op te halen. Ik moest daarom naar de mavo. Ik koos voor Antoni Gaudi, omdat ik het een goede sfeer vond en omdat de lessen nog veel uit boeken zijn. Ik zit veel achter de computer en op mijn vorige school was ook alles met een tablet. Mijn ouders en ik vonden het beter als ik minder achter een beeldscherm zou zitten. Op de nieuwe school werd me beloofd, dat ik ook als er een nieuwe lockdown zou komen gewoon echte lessen kon krijgen. Daar was ik heel blij om. Toen was er nog geen sprake van mondkapjes.

Het was wel al elke keer, dat we in elk lokaal onze handen moesten desinfecteren, maar verder geen probleem. Leerlingen mogen en mochten gewoon bij elkaar, we moesten alleen wat afstand houden van leraren. Ook dat vond ik geen probleem. Tot op een dag mijn gymleraar mij vroeg om in de gangen van de sporthal een mondkapje op te doen. We hadden wel een mail gehad dat we er altijd eentje bij ons moesten hebben, maar tot nu toe was er nog door niemand om gevraagd. Ik heb de leraar gezegd, dat ik het niet op wilde en dat ik dat van de wet en grondwet ook niet hoefde. Ik had gehoord, dat dit onder artikel 10 en 11 werd verteld. De leraar heeft het meteen opgezocht. Daarna vroeg hij mij: Doe het dan voor mij! Ik deed het niet.

Weer een paar weken later kwam er een mail, waarin stond dat er een dringend advies was. Voor de wet hoefde ik nog steeds geen mondkapje op, dus dat deed ik niet. Heel veel andere kinderen deden het wel, maar deden het kapje dan vaak onder hun neus. Ook al stond er in de mail ‘dringend advies’, de leraren zeiden vaak dat het verplicht was, maar dat was helemaal niet zo. Andere kinderen zeiden dat ze bang waren om van school gestuurd te worden als ze het niet op deden. Dat werd ook wel gezegd, maar ik ben niet van school gestuurd, al werd het me wel lastig gemaakt voor mijn gevoel.

Sinds woensdag 4 november zeggen ze op mijn school, dat het mondkapje verplicht is. Mijn ouders en ik hadden al met school gecommuniceerd, dat ik me er niet prettig bij voel en het niet op wil. Mijn mentor en de teamleider zijn gaan zoeken naar mogelijkheden, zodat ik het niet op hoefde. Ik kon dan eerder naar school komen en 3 minuten later bij de lessen weg gaan, zodat ik rustig door de gang kon lopen zonder mondkapje en leraren daardoor makkelijker afstand van me konden nemen. We waren nog in overleg over deze afspraak toen ik me weer moest melden om 8 uur omdat ik het mondkapje niet op had. Die ochtend dat ik me om 8 uur meldde, vertelde de directeur van school, dat de afspraak niet doorging en dat ik vanaf maandag als ik geen mondkapje op had thuis moest blijven. Ik heb toen lelijke dingen gezegd en ben toen heel boos naar huis gegaan.

Hoe voel ik me bij het mondkapje?

Door de mondkapjesplicht voel ik me onderdrukt. Ik snap er niks van. Ik heb gehoord dat het een experiment is, maar nu wordt het verplicht. Het wordt nog eerder verplicht op school, dan de wet erdoor is, want dat zal pas in december zijn. Ik krijg het benauwd als ik een mondkapje of een kinshield op heb en ik voel me opgesloten. Het voelt net als een strakke spijkerbroek. Ik draag daarom ook nooit spijkerbroeken, ik draag echt altijd een joggingbroek. Ik heb ook het gevoel, dat ik steeds mijn eigen adem inadem en ik word er soms een beetje duizelig van. Maar ik word er vooral erg verdrietig van. Het voelt niet als iets dat klopt. Toen diverse leraren vroegen: Doe het dan voor mij! kon ik daar geen ja op zeggen. Ik voel mezelf onveilig en verdrietig met mondkapje en wil niet mezelf verdrietig maken voor een ander. Het lijkt of ze de verantwoordelijkheid over hun wel of niet ziek worden in mijn schoenen schuiven. Dat vind ik raar en ik heb al genoeg aan mezelf en alles wat ik in mijn leven tegen kom. Ik ervaar ook groepsdruk en pesterij en ik voel me vaak niet door de leraren gesteund als dit plaats vindt. Een heel enkele keer wel, maar dat is niet genoeg om met een veilig en gelukkig gevoel naar school te gaan. Tijdens gym werd ik een keer opgepakt door klasgenoten en wilden ze me mij in de sloot gooien, omdat ik geen mondkapje droeg. De leraar was er op dat moment niet. Een andere leerling greep gelukkig in.
Als ik het mondkapje niet draag, moet ik steeds nablijven of vroeg terugkomen. Als de leraren willen dat ik het mondkapje op doe, wordt er geroepen: Mondkap! Gecommandeerd. Ik zat pasgeleden met meer mensen in time out wegens het mondkapje. Een jongen moest ook vroeg terugkomen, maar dat kon niet, omdat hij naar de ortho moest en dit hadden zijn ouders door gegeven. Hij vroeg of hij op een andere dag vroeg terug mocht komen. De reactie hierop was boosheid en extra drie uur nakomen. Ik nam het voor hem op en daardoor werd er ook naar mij geschreeuwd.

Afgelopen week heb ik stiekem gespijbeld. Ik wilde niet meer naar school, ik ervaarde het als te veel druk en ik kreeg steeds straf, school werd een straf. Ik heb in bed liggen huilen, ik wou dat het over was en ik wil niet leven in zo’n omgeving. Ik houd normaal gesproken van school. Ik houd ook van leren. Thuis verveel ik me vaak (bijvoorbeeld in vakanties) en dan mis ik school. Aan het begin van dit schooljaar had ik er echt zin in. Ik wilde het goed doen en weer goede cijfers halen, zodat ik weer naar de havo zou kunnen. In mijn nieuwe klas voelde ik me ook heel fijn. Ik had het geluk dat ik bij een aantal jongens van mijn oude lagere school in de klas kwam en dat waren jongens waar ik het altijd goed mee kon vinden. Ik maakte ook vijf nieuwe vrienden, waarvan ik er twee superaardig vond. Door de Coronaregels kwam ik ook in discussie met hen, dat was moeilijk. Ik heb hier toen met mijn moeder over gepraat. Ik kan nu nog wel vrienden met hen zijn, doordat we niet meer over Corona praten, maar over andere dingen. Ook de mentor heeft iets geholpen hierin. Ik voel me nu vooral een outcast in de klas. Ik lijk anders te zijn. Er zijn wel kinderen die het ook niet willen, maar die durven dat niet te zeggen.

Vorige week hebben mijn mentor en de teamleider weer geprobeerd met mij te praten. Ze kwamen met het idee om het kinshield niet op te doen, maar voor mijn gezicht te houden, maar ik moest het zo dichtbij houden, dat het alsnog niet prettig voelde. Omdat ik wel graag naar school wilde, zei ik dat ik het wel wilde proberen. Daarna zeiden zij, dat ze vonden dat ik mijn excuses moest aanbieden aan de directeur. Mijn boosheid op haar was nog niet weg en ik voelde me nog steeds niet gelukkig, dus ik ben opnieuw boos weg gelopen. Ze schrijven nu vanuit school, dat ik niet naar school kom, omdat ik het conflict uit de weg wil gaan, maar dat is niet waar. Ik heb inmiddels mijn excuses aangeboden online, in het echt vond ik dat een beetje eng. En op mijn mentor en de teamleider ben ik ook niet boos meer, als wilde ik dat ze meer voor me konden doen.
De afspraken die we maakten over de kinshield zitten mij dwars. Ik zou graag naar school willen, maar dan wel zonder mondkapje en dat is op dit moment niet haalbaar. Ik wil graag, dat ik thuis blijf, totdat ik op school geen mondkap meer op hoef, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik hoop dat mijn mentor en teamleider dit gaan begrijpen.