Deze week de column van Mario Borzic: “Podemos”.

De zee deint loom de baai in. Ik hou van de zee. Maar deze, deze is voor mij speciaal. Mijn Adriatische Zee. Jadran, zoals wij hem noemen.

Maar toch, hoe oogstrelend mooi alles om me heen ook is, ik kan er moeilijk volop van genieten. Daarvoor gebeurt er teveel in en om me heen.

Een sprinkhaan doet me even uit m’n hoofd komen en in dit moment landen. De zon strooit zijn stralen over ons beide. Hij vervolgt zijn weg. Ik kijk hem na.

Dan hoor ik de lach van kinderen. Mijn kinderen. Mijn twee zoons. Mijn jongste, Juraj, is vandaag jarig. Tien jaar alweer… Ik hoor ze lachen. Oprecht. Echt. Ze duiken de zee in. Talloze keren. Evenveel keer worden ze omarmd door het Grote Blauw. Mijn bloed, mijn Blauw. Ik zou dit moment, dit schilderij van puur geluk, willen vereeuwigen. Onmogelijk, de wereld luistert immers naar de wet van Pantha Rei….

Het nieuws uit Australië echoot door mijn grijze massa. Het mag niet waar zijn. En toch, toch is het dat… Ik weet het, maar wil het eigenlijk niet weten… Ze laten ons nog even spelen en dan… Dan worden de maatregelen die niets, maar dan ook niets te maken hebben met hét Virus weer aangetrokken. Wie dat nog wel gelooft, is verloren. Voor zichzelf en de wereld…

Meer kinderen sluiten zich aan bij de gebroeders Borzić. Zorgeloze, blije gezichten. Precies zoals het hoort te zijn. Precies zoals het van de Schwappies niet mág zijn…

Ze willen dat je verstrikt raakt in het web van hun leugens, in hun wartaal, in de door hun gesponsorde wetenschap.
Ze willen dat je bezwijkt onder de last van hun vrijheidsrovende restricties. Dat je op je knieën gaat voor hun Endlosung… Precies zoals toen waarvan we in koor en met afschuw stelden: nooit meer… Nie wieder….

Maar, we vergeten snel. Veel te snel. We zijn naïef. Trouw aan de valse herder. Aan de wolven in schaapskleren en schoenen met bloemenmotief. Valse, dolle honden in dienst van het intens slechte…

We laten ons begoochelen door rasleugenaars, witte boorden hufters en moordenaars.
Mensen, kinderen, onderwerpen aan dubieuze medische en genetische experimenten?!? Voor wat?!? Voor wat?!?!
Om de zorg te ontlasten?! De kapotbezuinigde, ontmenselijkte zorg die stelselmatig kapot is gemaakt door dezelfde horde die haar nu wil beschermen door onze kinderen en ons te onderwerpen aan Mengeliaans geknutsel?!?

Word wakker, dwaas! Word wakker, mijn beste! Word wakker want ‘Australië’ komt eraan!
Word wakker voordat alle offers voor onze vrijheid voor niets zijn geweest. Word wakker voor het te laat is voor spijt. ‘Had ik maar’ is het volgende station, de halte die we, koste wat kost, niet moeten bereiken.

Wees dapper. Wees vastbesloten. ‘Nie wieder’ klopt aan onze deur, in al zijn lelijkheid. Vol minachting naar de vrije mens.
Kijken we weer toe hoe een groep mensen wordt vervolgd om wie ze zijn, om hun keuze, om hun waarachtig zijn? Of maken we nu die andere keuze? De keuze van ons hart en gezonde verstand.

Samen, in de bres voor vrijheid en zelfbeschikking.
Samen, voor onszelf én de ander!
Samen, voor onze kinderen!!
Voor onze kinderen…. Hoeveel reden heb je nodig? Hoeveel is dat je waard?

Met ons is de Geest van Vrijheid en Recht. Met ons is de geest van hen die ooit voor onze vrijheid vielen. Zij die de wacht houden bij witte kruizen in Normandië; zij die het voorbeeld gaven in die stad aan de machtige Wolga.
Als deze twee samenkomen, zullen zelfs bergen zich op commando verplaatsen.

Laten we staan als Eén. In de geest van Vrijheid. Laten we samen dit Monster het hoofd bieden.

Podemos….