Het gedicht – Geen keus van Astrid van der Velde

Gedicht – Geen keus

Daar zat je dan vanmorgen, dikke tranen van verdriet.
Jij gaat kapot van binnen…maar niemand die het ziet!

Elke dag dezelfde vraag : “Heb jij hem al genomen?”
Als je hem nu niet heel gauw haalt, mag jij straks niet meer komen!

Op school, op sport en op je werk, zelfs in je vriendenkring…
Lijkt niet gevaccineerd zijn heiligschennis en blijkbaar nogal een ding!

Vorig jaar hield iedereen van jou zoals je was…
Nu alleen nog maar met checkapp , de coronapas!

Anders word je uitgesloten, mag je niet meer mee…
Je jeugd definitief voorbij, over, uit, tabee!

Voor ziek worden of het virus zelf, ben jij beslist niet bang…
Maar de dagelijkse sociale druk is een echte martelgang!

Lang hou je dit echt niet meer vol, bang onder druk te bezwijken…
Anders geen terras voor jou, of naar de Bios een filmpje kijken!

Fysiek naar school, of weer online…ik snap je echt heel goed.
Het gevoel de keus niet zelf te maken, maar omdat het moet!

Je wilt nog even wachten, maar ze gunnen je geen tijd…
De tijd die dringt, de druk is hoog, dit gaat niet om gezondheid!

“Maar ik moet mam, ik heb geen keus, straks mag ik echt niets meer “
“Anders zit ik weer alleen, net als de laatste keer ”

“Onder sociale druk bezwijken of kapot gaan aan de eenzaamheid ”…
“Bij beide schiet ik in paniek…en van beide keuzes krijg ik spijt ”

“Morgen praten we verder mam, mijn hoofd kan dit nu niet aan ”!
Ik zie je rode ogen … hoe moet dit nu toch verder gaan?

Mijn hartje breekt als ik jou zo zie, gesloopt en aangedaan…
Iedereen zet jou onder druk, waar halen zij het recht vandaan?

Astrid van der Velde.