J.L. (ouder en leerkracht)
Ik ben zowel leerkracht als ouder. Mijn 2 kinderen, zoon van 15 jaar en dochter van 13 jaar, zitten al vanaf het dringende advies van de mondkapplicht thuis. Het was geen dringende maar dwingende plicht. Mijn zoon zat al niet lekker in zijn vel vanaf de eerste lockdown en was en is daardoor geestelijk niet bestand tegen alle dwingende maatregelen opgelegd door school en de doorlopende opmerkingen van leerkrachten. School is niet voor rede vatbaar, is intimiderend naar jongeren toe en stuurt hierover dikwijls mails. Zelfs over dat kinderen niet samen de supermarkt in mogen. Mijn zoon zit in het examenjaar maar school stelt de mondkap boven het welzijn en de leerplicht van mijn kinderen, ook de doktersverklaring wordt in twijfel getrokken.
Door al deze verschrikkelijke maatregelen zit mijn zoon depressief met burn-out klachten thuis, slaapt slecht, heeft continue hoofdpijn en buikpijn en bij het woord school schiethij helemaal in de stress. Ook mijn dochter vertelt dat kinderen continue worden aangesproken, al vanaf het dringend advies, ze mogen niet deelnemen aan bepaalde lessen wanneer ze geen mondkap op hebben. Dat mijn dochter het heel erg benauwd heeft maakt niets uit. Mijn dochter trekt het ook niet meer om naar school te gaan. Losstaand van de mondkap maar wel vernoemenswaardig, ze is ze ook nog eens gebeld door de GGD omdat een kind die positief getest was haar nummer heeft doorgegeven. Door de GGD is ze ondervraagd en lastig gevallen zonder dat ik daarvan op de hoogte ben getracht.
Het is in en in triest wat onze jongeren aangedaan wordt, een psychologisch oorlogsvoering gericht op onze jongeren. De overheid maakt door haar beleid het leven van mijn kinderen en die van vele anderen kapot. Als moeder en als pedagoog zie ik met lede ogen aan wat de overheid kinderen aandoet.
