Met het verstillen van beweging…
Column van Mario Borzic
Met het verstillen van beweging, komt de geest juist in beweging. Het ego roert zich, omdat het lichaam het niet kan. De doener weet zich gevangen in een grijze onoverzichtelijkheid; de vechter ontmoet zijn bierkaai. Maar hij vecht nog een tijdje door, spartelingen, hersenkronkels die niet gerecht willen worden, maar zullen moeten toegeven onder druk van de stilte.
Met de stilte drijven shit en schoonheid vanuit het moeras van de geest naar boven. Verstilling: helderheid door vertroebeling; kruisiging van het ego, de dood van het lawaai. Een breuk met een wereld die niet is. Een breuk met enkel illusie.
Dit moment, vierkant zonder hoeken, het decor waarop het filmrolletje van mijn leven zich afwikkelt. Zo traag als licht dat met het vensterbank danst.
De klok in mijn tijdelijke woonkamer wijst al weken vijf over twaalf aan. Ben ik te laat? Zijn we te laat? Nee, alles, alles, komt op het juiste moment…
Nieuws bereikt mij slechts in fragmenten. Vleugjes nep en echt laat ik op gezette tijden de drempel tot mijn bewustzijn passeren. Het is er al zo druk… Ballast. Geen plaats meer voor overbodige bagage. Reizen doe ik voorlopig toch niet meer…
Veroordeeld tot toekijken, de roep van de zon noodgedwongen naast me neer moeten leggen, de verveling van mijn kinderen niet meer kunnen beantwoorden met het juiste medicijn, de hoogspanning bij mijn vrouw niet weg kunnen nemen, doet zeer. Ik tel de dagen; zij beproeven mij. Lispelen over acceptatie, overgave, komt goed en wat al niet meer… De praktijk die tegeltjeswijsheden beproeft: de meeste breken; de diepste blijven over. Beklijven ergens op plaatsen die niet gezien kunnen worden.
De Grote Coronashow trekt aan me voorbij als een veel te vaak bezocht circus. Eén van mislukte clowns en acrobaten. Doorzichtige goochelaars in wiens hoge hoed ik al lang een blik geworpen heb. Trage, bleke handen; liefde, maar weinig talent voor bedrog.
Witte konijnen is wat ze hun publiek voeren, door oh’s en ah’s ontvangen door de goedgelovigen. De scherpen van geest hebben, net als ik, het circus al verlaten… Been there, done that…
In de VS en Canada spuiten ze nu ook kinderen in met hun experimentele gentherapie. Deze zin alleen al doet de haren van elk weldenkend mens opspringen. In het gelid, te wapen, op de barricaden, in de geslagen bres richting Onschuld. Allemaal! Dit zou de natuurlijke respons op deze krankzinnigheid moeten zijn. Maar de mensheid zwelgt in zijn eigen apathie en egoïsme. De aandacht gaat nu uit naar geel en oranje gekleurde wereldkaarten: de camping wacht, gevaccineerden blauw bandje; ongevaccineerden rood… Het zoveelste rookgordijn, geworpen door een derderangs circusgezelschap.
Pipo de Clown lacht, de acrobaat slingert er op los, de goochelaar wrijft in zijn gluiperige handen, de bebrilde circusdirecteur grijnst met het gezicht van een lustmoordenaar. De aap uit de mouw is de Indiase variant. Van Wuhan naar Delhi, divide et impere… Hoe beter en sneller dan door angst…
Hier regent het zonnestralen; in Israël en Palestina regent het menselijke waanzin. De elite vond dat het bestand wel lang genoeg geduurd heeft. Vrede kost geld; oorlog vult de zakken. Het vult mijn ogen met verdriet. Trump liet zich niet verleiden tot het spelen van ‘oorlogje’; Biden, ah, Biden doet gewoon wat hem opgedragen wordt: veroordelen van een, al decennia, onderdrukt volk. Gestript van menswaardigheid. En wij? Wel, wij kijken toe… Nee, niet allemaal, ik weet het, maar wij, als volk, als mensen, staan dit toe… Kinderen, ook daar… Kinderen, geslachtofferd voor politieke doeleinden. Voor een Agenda dat het daglicht niet kan verdragen. Kinderen, net als die van jou en mij… Kinderen…
We kunnen toch niets doen? Ik weet het… De Canarische eilanden zijn geel. Aruba en Portugal ook. En Zeeland? Ja, Zeeland is ook leuk…
Volgens wetenschappers is de hommel te zwaar en heeft hij te kleine vleugels om te kunnen vliegen. Gelukkig maalt de hommel niet om aardse wetten… Laten we leren van de hommel. Laten we zijn als de hommel. Strontvliegen zat op deze wereld…
De klok staat nog steeds op vijf over twaalf. Al dertien dagen lang. Maar jij, ik en de hommel weten dat het nog kan. Dat het altijd NU is.
Tijd om apathie te vullen met het vuur van waarheid; tijd om het egoïsme te transformeren tot iets dat zoveel groter is dan het formaat van een wereldkaart naar het model van Kuipers & Osterhaus.
Zij dienen de oude wereld, valuta, beurskoersen, een ziek en rot systeem. Maar… zij doen er niet toe. De vraag is: wat dien ik? Wat doe ik? WIE BEN IK?!
Maak het verschil. Met elke stap die je zet en elke ademteug die je neemt. Maak het verschil. Wees verschillig; wees dapper; wees echt; draag Waarheid uit in alles wat je doet; ‘begeister’ alles wat je aanraakt met de geest van Rechtvaardigheid. Kortom: Wees je Zelf…
Want wie anders dan jij?! Wanneer wel als niet Nu?!
