P.H. (onderwijsmedewerker)

Immens triest dat kinderen op school fysiek en mentaal lijden onder de maatregelen van dit incapabele kabinet. In stilte. Onbegrepen. In eenzaamheid.

Triest om te zien hoe spastisch angstig docenten zijn gemaakt door alle angstporno die elke minuut wordt verspreid op TV en radio door overheid, mainstream media en de industrie die inspringt op dit nieuwe gat in de markt.

Directies die in dezelfde tunnelvisie gevangen zitten of hun handen niet willen branden door anders met overheidsregels om te gaan en durven te wijzen op de universele rechten van de mens die nu met voeten wordt getreden. Zij zitten er voor het belang van de leerling, maar zijn bang voor de verantwoordelijkheid. Een collectieve angst die bijelkaar wordt gesmeed met de drogreden dat we het SAMEN doen, MET en VOOR elkaar. Dat voelt oh zo goed en solidair, maar in feite wordt het tegenovergestelde bewerkstelligd: iedereen met logische vragen en/of een andere kijk wordt (agressief) BUITEN de SAMENleving geplaatst alszijnde egoistisch, onverantwoordelijk, aanstellerig, dwarsliggend, complotdenkend. Er wordt juist verwijdering en afstand onderling gecreeerd!

Van deze onderwijsmensen met een hoger denkniveau verwacht je toch eigenlijk een kritischer en onderzoekender gedachtengang. Echter wordt maar weer eens temeer bewezen dat angst logisch enrelativerend nadenken blokkeert.

En dat terwijl zij thuis, hoogstwaarschijnlijk allemaal, achteloos hun partner en kinderen -die elke dag weer huiswaarts keren uit de grote gevaarlijke buitenwereld- zonder vrees, knuffelen, kussen en/of liefhebben…

In wat voor waanzin “leven” we eigenlijk…