S.W. (leerkracht)

In het voorjaar moesten we opeens online gaan lesgeven. Naast dat het een gigantische berg extra werk opleverde, was het vooral het gebrek aan persoonlijk contact met de leerlingen en het gevoel van gemis om er echt voor de kinderen te kunnen zijn. Dit merkte ik ook snel aan mijn leerlingen.
Het werd me als snel duidelijk dat bij het nemen van de beslissing om online les te gaan geven niet aan de kinderen zelf was gedacht en wat het allemaal met hen zou doen.

Vanaf dit schooljaar waren er een handjevol collega’s met een mondkapje op, na de herfstvakantie werd het dragen ervan een dwingend advies. Een vreselijk beangstigend beeld als je door de school liep. Leerlingen stonden er grotendeels ook niet achter, maar dachten door de wijze van communiceren dat het een verplichting was. Aan het begin van de week droeg zo’n drie kwart van de leerlingen een mondkapje, aan het einde van de week was dat nog maar 10%. Helaas werd het voor docenten een dwingend advies, waar ik niet aan mee heb gedaan. Ik vind het veel belangrijker om goed te kunnen communiceren met mijn leerlingen waarbij ze mijn hele gezicht kunnen zien en er waren al genoeg schadelijke neveneffecten van het dragen van een mondkapje bekend. Ook was allang bekend dat ze niet bijdragen aan het terugdringen van een virus.

In de klas ben ik altijd open geweest en heb ik het met leerlingen over o.a. de mondkapjes gehad en over de werking, de risico’s en ik heb ze zelfs verteld hoe een mondkapje correct gebruikt moet worden (wat niemand doet, dus is het kapje een bron van bacteriën). Ik heb al 4x op gesprek gemoeten bij de directie omdat ik bepaalde dingen gezegd zou hebben. Elke keer kon ik met feiten en cijfers aantonen wat en waarom ik bepaalde uitspraken had gedaan. Bij elk gesprek werd me steeds duidelijker dat de genomen maatregelen niet waren om de leerlingen te beschermen en dat op geen enkele wijze aan de leerlingen is gedacht. Terwijl dat in mijn ogen nou juist het allerbelangrijkste is op een school!

En toen kwam de verplichting om een mondkapje te dragen. Een vreselijk onveilig beeld als ik door de school liep. Ook voor de leerlingen was het hele gevoel van veiligheid weg. Een leerling die zijn mondkapje niet snel genoeg opzette als hij de school binnen liep, werd afgesnauwd door een conciërge of docent. Zelfs een leerling die net zijn laatste hap van zijn boterham in zijn mond had gestopt werd afgesnauwd. Ik was te verbijsterd om er iets van te kunnen zeggen. Vreselijk hoe er tegen leerlingen wordt gedaan, ik zie het met pijn in mijn hart en zou het zo graag willen veranderen. Ik merk dat leerlingen gestrester en minder op hun gemak zijn. Leerlingen dragen nu een mondkapje omdat ze bang zijn dat ze straf krijgen of bang zijn toegesnauwd te worden. In een korte tijd heb ik de school zien veranderen en is de veiligheid en fijne omgeving niet gegarandeerd. Als een leerling een keer zijn mondkapje vergeet, volgt er straf! Wat een absurde situatie. Straf krijgen omdat een leerling iets niet doet terwijl het wel doen schadelijk kan zijn voor zijn gezondheid en ontwikkeling. Bij de directie heb ik aangegeven dat ik zelf niet ga handhaven. Dat vonden ze ‘teleurstellend’, ik vind dat gezond verstand en menselijk. Zelf draag ik ook geen mondkapje. Ik heb een fietssjaaltje dat ik bij sommige verplaatsingen in de gangen een beetje op doe en dat gaat al te ver voor mijn gevoel. Maar ik doe het zodat ik kan blijven lesgeven en er voor mijn leerlingen kan zijn.

In de praktijklessen worden leerlingen verplicht soms 3 lesuren lang een mondkapje te dragen, ik heb al vele leerlingen horen klagen over duizeligheid en hoofdpijn na deze lessen.
Op school zijn posters opgehangen om het dragen van een mondkapje te ‘promoten’. De aard van de tekst moet grappig bedoeld zijn (Loesje-stijl), maar praat leerlingen vooral een schuldgevoel aan. “Als de school dicht moet ligt dat aan jou omdat jij je mondkapje niet op zet” en “je wil ook niet dat je opa en oma ziek worden”. Vreselijk dat er zo met kinderen wordt omgegaan. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk posters weg te halen, maar ik moet ook opletten want ik wil graag mijn baan behouden en directie probeert veel druk uit te oefenen.

In mijn lessen laat ik de leerlingen zo veel mogelijk hunzelf zijn, draag ik geen mondkapje en zorg ik voor persoonlijk contact. Ik loop ook rond en probeer mijn lessen te geven zoals ik altijd heb gedaan. Onze jeugd moet al behoorlijk wat missen, ze snakken naar echt persoonlijk contact, iets dat zo cruciaal is voor hun verdere ontwikkeling. Ik merk dan ook dat leerlingen relaxter zijn in mijn lessen.
Het doet me echt pijn dat de jeugd zo behandeld wordt en het wordt opgelegd een mondkapje te dragen, terwijl dat schadelijk kan zijn voor hun hele ontwikkeling en ze zelf niet/nauwelijks ziek worden. Het dragen van een mondkapje zou een keuze moeten zijn, nadat eerst voldoende informatie is gegeven over de werking en de risico’s. Daarnaast moeten onze leerlingen en kinderen weer op 1 komen staan! Ik besef me dat deze brief wellicht soms wat van de hak op te tak is, ik denk dat het komt omdat ik erg emotioneel en verdrietig word over deze hele situatie.