SCHUIL MAAR BIJ MIJ
Regelmatig zullen wij columns en artikelen plaatsen die door diverse schrijvers speciaal voor de stichting geschreven worden.
De eerste is van Tabitha van Wieren:
SCHUIL MAAR BIJ MIJ
Lieve zoon, lieve dochter.
De storm gaat tekeer, al enige tijd.
Het is jou niet ontgaan, dat is logisch.
Van het ene op het andere moment gingen vorig jaar de scholen dicht. Een beetje spannend was dat wel.
We hebben er het beste van gemaakt met zijn allen en naast het eenzijdige nieuws via het Jeugdjournaal op school vertellen wij jullie dan toch ook maar de andere kant.
Best ingewikkeld voor jou, kleintje.
De golven lijken nu, 16 maanden later, alsmaar hoger te worden.
Maar weet je, kleintje, blijf jij maar veilig in de boot zitten.
Wij zullen jou beschermen met alles wat in ons is.
Wij trotseren de golven met een enorme hoeveelheid kleine bootjes. We zien elkaar niet altijd door het vele natuurgeweld.
Maar we weten dat we met velen zijn.
Eenzame vaarders op een onstuimige zee.
Steeds verder van huis.
We gooien elkaar reddingsboeien toe wanneer het nodig is.
We repareren het dek van onszelf of de ander wanneer we beschadigd raken.
We houden stand.
Maar jij, lief kind, jij blijft buiten deze storm.
Ook al voelen je ouders zich soms een roepende op zee en dreigen ze zeeziek te worden; ze raken niet uitgeput of overspoeld.
Zij zwemmen altijd,om en om, terug naar de basis, ons veilige bootje. Vol liefde, warmte en zonder waanzin.
Afschermen die golven en terug naar binnen nadat we onze kop even boven de zee hebben uitgestoken.
In deze langdurige storm is het enorm belangrijk bij de basis te blijven. Wij laten geen water toe in ons schip; het zal het doen zinken.
Zo af en toe ontstaat er schade aan het dek.
Er breken planken af, schroeven begeven het. Water sijpelt naar binnen.
We blijven alert.
Al gaat de storm nog zo tekeer.
Lief kind, bij ons ben je veilig.
Schreeuwen tegen onderzeeërs heeft weinig zin weten we inmiddels; ze verstaan ons niet een het houdt ons weg van het licht.
Iedereen wordt op zijn eigen tijd “wakker” in de storm.
De storm zal waarschijnlijk eerst nog veel heviger moeten worden voordat de vele onderzeeërs de noodsignalen opvangen.
Daarom blijven wij lichtsignalen afgeven.
Zo helpen we elkaar sterker te worden en elkaars wonden te helen. Simpelweg door licht te laten schijnen in de duisternis.
Het licht is er. We moeten het wel willen zien.
Wanneer we teveel bezig zijn met de onderzeeërs kijken we omlaag en niet opzij of omhoog.
Daar waar de lichtsignalen van medevaarders zich aftekenen.
Lief kind van me, wij blijven kijken naar de lichtpuntjes.
Hebben vertrouwen en houden hoop. Samen zijn wij een team. Onverslaanbaar. Liefdevol.
Want de dood is niet het grootste verlies.
Wat van binnen sterft terwijl je leeft; dat is een veel groter verlies.
Liefs mama
